“Een onomatopee (bijvoorbeeld “roekoekoe”) is een woord dat fonetisch het geluid dat het beschrijft nabootst of suggereert.” Fascinerend, vind ik dat. Ik betrap mezelf er vaak op dat ik zelf een soort van onomatopeeën maak. Een voorbeeld: in een gesprek over edelstenen in een zakje, riep ik (voor ik er zelf erg in had) “klingeling!” als zijnde het woord voor het geluid dat de edelstenen maken wanneer ze in het zakje klingelen. Is dit onbewust een manier om informatie snel auditief te verwerken? Hebben andere mensen ook deze ietwat gekke neiging? Of is het gewoon heel logisch van mijn hersenen om taal direct te verbinden aan objecten en hun betekenis? Ik denk dat dit ook wel is hoe taal in eerste instantie is ontstaan: klanken van handelingen/objecten/dieren vertalen naar woorden die betekenis zijn gaan dragen. In dit opzicht zou Francis beter “knor” kunnen heten en camera beter “klik.” Is er ook een geluid te koppelen aan kunst?“

‘Iemand heeft de regels geschreven en niemand kan ze lezen, daarom ben ik onaantastbaar geworden. Het grappige ervan is dat niemand er zo mee bezig is, wat er in die regels staat. Het interesseert ze niet zo, misschien hebben ze gelijk, misschien staat er helemaal niks in die regels. 
Ik mag van geluk spreken dat ik weet hoe het natte gras voelt. Wanneer ik toen ik een jongetje was na de regen in het gras zat. Ik weet nu dat dat gevoel nooit meer weg zal gaan. Ik ben daardoor aantastbaar geworden. 
Opzich ben ik nu in Bilthoven, de trein rijdt weer verder, dus ik ben ook niet zo bezig met die regels. In mijn oor zegt iemand dat het allemaal best wel simpel is allemaal, gewoon na het wakker worden een kopje koffie drinken en ‘s avonds gaan slapen. Misschien heeft ze gelijk.’